kediköpek

Bisiklete binmeyi bıraktığımdan beri pantolonumun paçasından zar zor temizlediğim çamurun tekrar nüfuz etmesini seyrediyorum. Her pedalda biraz daha su ve biraz daha toz ekleniyor. Önce temiz koyu maviydi şimdi daha garip bir mavi. Hollanda’da yaşamak sanki sürekli dış tentesi olmayan bir çadırda yaşamaya benziyor: ıslak ve gri. Sineklik vazifesi gören dış tentenin altında küçük oyuncaklarıyla oynayan çocukların yaşadığı, ama ebatlarıyla karşılaştırıldığında yaşama alanları kati şekilde orantısız kaçan bir yer. O yüzden anlayabiliyorum, küçük dünyalarından taşarak büyük dünyanın her yerinde nasıl olduklarını.

Bisiklete binmek aynı zamanda acayip bir zihin jimnastiği. Aklıma birkaç gün önce sıcaktan kaçabilmek içi nasıl sokağın tüm kuytuda kalmış gölgelerini aradığım geliyor, İstanbul’da. En dar yerlerden yürüyorum, en dar yerlerden yürüyen kediler misali. Kedi miyim neyim – kedi miyiz neyiz? Akdenizliler kedi insanları: kuru olmak ister, yemek konusunda seçicidir, günün tamamını uyuyarak geçirebilir, başına buyruk ve itaatsizdir. Buralılar daha ziyade köpek insanları, bizim tam tersimiz: hayatlarını iş ve çalışmak yönetir, önüne ne atarsan yer, kurallara uyar – söz dinler, sağanak yağmur altında bile tüm suratı kaplayan bir gülümseme su damlacıklarında irite olmuş kısık gözlerle birlite tam bir tezat teşkil eder. Bu kapalı istiareler dahilinde biz göçmenlerin durumunu tam da bir “catdog” vakası olarak gözümün önünde.

Dağ temalı blogumun kapsamının dışına kaçan bir yazı oldu biraz. Fakat kavramları karşıtlarıyla mukayese etmek namına Hollanda önemli bir yer. İnsan su dolu bir çukurda yaşadığı zaman ancak, olumlu anlamda “dağdelisi”ne dönüşüyor. Mahrumiyet bölgesinde adam “dağ dağ” diye kuduruyor!

Bisiklet için fon müziği: Faith No More – Ugly in the morning

Advertisement