Daha fazlası gibi geliyor değil mi? Nasıl yalnızca spor olur? Sadece. Tüm hayatını bir bavula sokuşturup sırtına alarak uzaklaşmak; kuralların muğlak, seyirciden mahrum, dağ ile mücadelenin beyhude, mekanın mahdut olduğu bir etkinlik nasıl sadece spor olabilir? Spor olduğunda, başarı yücelip ölçüler de keskinleşmiyor mu? Başarı kavramsal olarak yükselirken, bireyin derinliğine ne oluyor peki?
Sportif başarının değerlerinde bir sıkıntı var demiyorum. Spor yaparken zaten bir takım kuralların varlığından, rekabetten falan haberdarız. Benim derdim başarının nasıl dayatıldığı ile ilgili. Bir tür başarı var, ki bu eylemlerimiz ve değerlerimiz/prensiplerimiz arasındaki uyumdan kaynaklanıyor. Bu tür başarılar atfedilen kişiler ilham veriyorlar. Diğer taraftan, başkalarının gösterdiği hedeflere ulaşmak da bir tatmine sebep oluyor. Burada bireyin temsil ettiği şey aslında rekor ya da o rekorun karşılığı olan sayı, numara vesaireye indirgenmiş durumda. Bu kişilere ise hayran oluyoruz. Fakat bizi daha devamlılık arz eden bir yola sokan hangileri?
Örnek vermek gerekirse, geçen gün La Sportiva’nın düzenlediği ‘Yalnızca Efsaneler’ yarışmasındaki mücadeleyi seyrederken bu insanlara hayran oldum. Ancak birinden bile ilham aldığımı söyleyemem. Teknik becerilerini bir kenara bırakırsak, söylemlerinde bir şey bulamıyorum. Diğer taraftan Patrick Edlinger’in röportajını dinlediğim zaman bambaşka şeyler hissediyorum, Eric Shipton’u okuduğumda ya da Walter Bonatti’ye, Alfred Mummery’ye baktığımda. İlham alınacak çok az kişiye rastlıyorum. Hem de çok az. Her geçen gün daha da az.
Belki de bunun sebebi değerler ailesinin oluşmasını sağlayacak kültürel zenginliğin kaybolması; değerler azalırken eylemler piçleşiyor, bu da rol modellerin dış odaklı yaratılmasına sebep oluyor vs. Olabilir mi? Çöl’de vaha aramaktan bahsediyorum. Daha fazlası olmalı deyip, daha fazlanın olamayacağını kabul ediyorum.
DağDelisi 