O güne değin, bu kadar şaşkınlığa düştüğüm herhalde çok az olmuştu. Vadi tabanından aşağı yukarı 1,600 metre irtifa kazanılarak varılan yolun sonuna gelirken, tek başına bir koyunun biraz kaba saba karşılama merasimine nail olmak sıradan bir günde başınıza gelen bir durum olmasa gerek. Gerçi hayvancağız da kafasını pek kaldırmadı ya, ilgisi kayalıklar arasından çıkmış bir takım ot ve çiçekler tarafından iştigal ediliyordu. Zaten oraya kadar çıkmasını da aynı içgüdü sağlamıştı. Varmış olduğu bu nihai düzlük her ne kadar küçük bir alan olmasa da, yenir nitelikte pek birşey de gözükmüyordu. Nereden sapmıştı da buraya kadar çıkmıştı? Aşağıda hiç mi ot, diken, çalı, çiçek yoktu da sürüsünü ardında bırakıp Demirkazık dağının zirvesine kadar çıkmıştı? Eğer karnını doyuramazsa ne yapacaktı? İnecekse hangi rotayı takip edecekti? Yardıma ihtiyacı var mıydı? Burada olduğunu kimse biliyor muydu? Biz böyle düşüneduralım, o sanki herşey çok normalmiş gibi sakin ve sessiz, birkaç metre uzağında kalan, ki buna kuzey, doğu ve güney istikametlerine yüzlerce metre inen uçurumlar ve biz üç insan evladı dahil, herşeye ilgisiz; açlığını dindirmeye devam ediyordu. “Be adam, dikkat etsene! Hem soframa ayakkabılarınla girmişsin, hem de hakkımda neler düşünüyorsun!”, “ben senin malın mıyım? Sana ne nerede ne yaptığımdan?”, “aklımsıra yardım edecekmiş, gülerim seni insan bozuntusu” demiş midir içinden, yoksa hiç itilafa girmemek için vaz mı geçmiştir?
Tabii koyun deyip geçmemek lazım, bir kere çok tutarlı ve muhteris bir hayvan. En iyi bildiği şeyi yapıyor ve bunun içine önüne çıkan engelleri mevcut potansiyeli dahilince ustaca kullanabiliyor: dört ayak, satha yakın ağırlık merkezi, ve tabii dikkat eksikliği ya da hiperaktif bozukluk gibi modern sıkıntılara bağışık bir bünye! Ama değil öyle, orada tek başına ne yapacak bu hayvan… Hemen sahiplendik diye hatırlıyorum. Ertesi günlerde buraya iki defa daha geleceğiz ya, acaba dik kısımlarda ip emniyetiyle aşağıdaki bele kadar indirsek mi? Suya ihtiyacı var mıdır?
Bir süre ona yaklaşmadan ve ürkütmeye çalışmadan ne yapsak diye düşündüğümüzü hatırlıyorum. En sonunda ertesi gün ne yaptığına bakarız diye konuşup kampımızın yolunu tuttuk. Hatırlarım, böyle hayvanlarca çıkılması çok zor yerlere onların izlerini bırakıp, sonradan zirvede bunları görecek dağcıların yüz ifadelerini hayal etme oyunu ve hayallerini. Ne bileyim, mesela Parmakkaya’nın zirvesine keçi boku bırakmak. Demek ki çok da abartmaya gerek yokmuş. İki gün sonra tekrar aynı yer vardığımızda ortada koyun moyun yoktu! Zirve sevincini, bir takım şüphe ve endişelerin kapladığını söyleyebilir miyim, bilmiyorum. Belki anlık hislerdi bunlar. Ama aklımın bir kenarını doldurmuştu bu koyun. İsim bile vermemiştik belki, ama anlayın işte. Klasik rotadan inişte, bele yakın bir yerde gördük onu. İçimiz rahat etti. Bundan sonra artık yolunu bulabilirdi. Ama yine de, insan emin olamıyor. Ertesi gün tekrar burayı ineceğimiz zaman bakarız dedik. Ertesi gün ve daha erken saatlerde tekrar aynı yerden iniyoruz, artık biraz da sıkıntı gelmiş, yorgunlukla beraber. Ama bir sorumluluk duygusa da var. Ne olacak bu koyun fert?
En sonunda, vadi tabanına varacak çarşak yola girmiş olduğunu gördük. On sene ve onbeş gün önce, dört gün boyunca bir koyunu gördükçe rahata kavuştuğum faaliyetin, Aladağlarda yaptığım en yoğun tırmanış haftasının böyle bir hikayesi vardı işte. Demirkazık dağının zirvesiyle alakalı kasvet dolu korku hikayeleri gördüğümde gazete haberlerinde aklıma o koyun gelir; o dağa ilk kez gidecek insanlara motivasyon sağlamaya çalıştığım zamanlar aklıma yine o gelir. Dağları hafife alan konuşmalar duyduğumda, büyüten insanların cümlelerinde hep o koyun… Dört ayak, dikkatli adımlar ve odaklanmış bir zihin.
DağDelisi 