Festivalin üçüncü günü olan Cuma, tek filme gitmeyi planlamışken ikinci filmi de bari göreyim diyerek iki film birden seyretmiş oldum. Saat 19:00’da gösterime giren İlk film “A Fine Line (ince bir çizgi)” orijinal ismi ve “Hayatımın Zirveleri : Sınırlarda Yaşamak” Türkçe ismine sahip. Hayatımın zirveleri, Jornet’in projesinin ismi; yani uyduruk birşey değil. Filmde son yılların en insanüstü atleti Katalan Killian Jornet-Burgada’nın koşarak ve kayakla dağları akılları zorlayan bir hız ve dayanıklılık ile aşmasını konu ediyor. Killian’ın küçüklüğünden beri ailesiyle birlikte dağlarla iç içe sürdüğü yaşantının, yetiştiği çevrenin spor kültürünün ve sınırlarını sürekli zorlayan hedeflerinin etkisiyle nasıl bu noktaya geldiğini açıkça görebiliyorsunuz. Killian’ın, katıldığı onca şampiyonayı kazanması dışında, sadece kendisiyle mücadele etmek üzere belirleyip gerçekleştirdiği en manyakça başarılarını saymak gerekirse: Courmayeur’den Chamonix’ye Mont-Blanc Innominata sırtından(!) 8 saatte varması, Matterhorn Aslan sırtı – Hörnli traversini 2 saatte tamamlaması sayılabilir. Innominata sırtının en büyük özelliği dağ üzerinde en büyük sayanıklılık isteyen ve objektif tehlikeler bakımından oldukça dikkat gerektiren bir rota olması. Rota, buzul inişleri ve çıkışları, incecik sırt hattı geçişleri, zirveye yakın upuzun bir buz yüzü tırmanışı ve inişte acayip kalabalık yolda insan etmeniyle karşı karşıya kalmayı gerektiriyor. Kondüsyonu yerinde bir dağcının rotayı tamamlaması aşağı yukarı bir tam gün sürüyor. Şimdi isterseniz değerlendirin Killian’ın 8 saatlik koşusunu! Film bir başarı öyküsünü ekrana taşırken, dağlardaki dram ögesini de işliyor. Dünyanın en meşhur dağ kayakçılarından biri olan Stéphane Brosse ile olan arkadaşlığı, ona kattıkları ve ölümüyle düşündürdükleri kişiliği hakkında bir nebze olsun fikir edinmemizi sağlıyor; dağların bir yaşam biçimi olduğunun vurgusu bence net bir biçimde yapılıyor. Stephane, Killian ve iki kişi ile beraber Mont Blanc masifinde yer alan Aiguille d’Argentière geçişi esnasında ayakları altındaki kornişin kopması ile yüzlerce metrelik bir düşüş yaşamış ve hayatını kaybetmişti. Film, son derece etkileyici görüntüleriyle izlemeye değer. Fakat bence bitiş sahnesinde Stephane’nin sözleri daima akılda tutlması gereken bir ders niteliğinde:
“Hayatınızda mutluluğu aramalısınız, bunu sizi yaşıyor hisseden şeylerde bulacaksınız. Yaşam muhafaza edilmesi veya korunması gereken bir şey değildir. Keşfedilmeli ve büsbütün yaşanmalıdır.”
İkinci film olan “Mücadeleci bir yaşam” oldukça zor bir kısa film. Bir önceki film gibi burada da bir ultra maratoncunun hayatından kesitlere tanıklık ediyoruz. Sebastien Chaneau, sürekli uzun mesafe yarışlarına hazırlanmakta ve sırt çantasında yağmurluk, su ve epey ağır bir başarılı olma yükünü taşımanın yarattığı koşullarla baş etmek zorunda. Film boyunca motivasyon eksikliği, kornea iltahaplanması, sakatlanma, şanssızlık gibi faktörlerle yarışlardan çekilmek durumunda kaldığına tanıklık ediyoruz ve arada onula yapılan ropörtajlarla nasıl bir sonraki yarış için umutlu bir beklenti içerisinde olduğunu dinliyoruz.
Film, “Hayatımın zirveleri”nden hemen sonra gelmesi itibarıyla olması gerekenden daha kötü algılanmış olabilir. Sonuçta önceki film büyüleyici ve cazibeli bir atlet üzerineyken, bu film yine çok iyi bir atlet olmasına rağmen ışıl ışıl kupa rafını bize göstermeyen bir film. Ama sunduğu realizm çok daha önemli. Dünyada top atlet olmak inanılmaz zor bir iş ve bunun hırsıyla yaşayan binlerce insan var. Kendini daha fazla itebilmek için, motivasyon kaynaklarımızı özgürlük metaforuyla besliyoruz. Bence gerçek hayata tekrar adım atmak için iyi bir tecrübe sunuyor bu yapım. Ayrıca, bana kalırsa çekim kalitesi bakımından bir önceki kadar, hatta daha bile fazla, başarılı.
Geriye bir tek gün daha kalıyor bahsetmem gereken o da Cumartesi. Bir sonraki yazıda …
DağDelisi 
Pingback: Festival mevsimi | DağDelisi